Opis
Wyrastające z różnych doświadczeń przemyślenia, którymi dzielę się w prezentowanej publikacji, wyrażają moje przekonania co do wagi i komplementarności kwestii rozumienia i dialogu. Piszę o rozumieniu i dialogu w ich związku, mając na uwadze fenomen dialogowości rozumienia. Tymczasem w dyskursach pedagogicznych rozumienie i dialog traktowane są zazwyczaj rozłącznie. Może właśnie przez to nie uzyskują takiego wyeksponowania, jakie odnalazły w filozofii (w obszarach rozważań nad rozumem i rozumieniem oraz rolą rozmowy) czy tych orientacjach nauk społecznych, które definiują siebie jako rozumiejące (rozumiejąca psychologia, rozumiejąca socjologia). A przecież fenomen rozumienia i/w dialogu, choć interesuje szeroko pojmowaną humanistykę, a zarazem dyscypliny społeczne, w swej wielowymiarowej pełni objawia się i ogniskuje właśnie na gruncie pedagogiki.
Ze Wstępu
Recenzje
Zasadniczym tematem pracy jest problem dialogowości rozumienia, gdzie swoistym tłem staje się próba ukazania nierozerwalnych związków, które warunkują zaistnienie i rozwój mających swą własną dynamikę, strukturę oraz doraźną odrębność aktów rozumienia i dialogu, tak w doświadczeniu jednostkowym, jak i zbiorowym. Tak naświetlona perspektywa lokuje się w obrębie istotnego dla tożsamości dyskursu współczesnej myśli pedagogicznej dychotomicznego odróżnienia pozytywistycznego i humanistycznego modelu nauki, racjonalności instrumentalnej i komunikacyjnej, czy kompetencji technicznych i praktyczno-moralnych, w kontekście których Autorka argumentuje na rzecz dwóch modusów rozumienia: rzeczowego i przeżyciowego. Modusy te – zgodnie z przyjętą linią argumentacji – odnoszą się bowiem do odmiennych i nieredukowalnych aspektów tego samego procesu ludzkiego rozwoju, inicjowanego dzięki czynności wychowania i kształcenia, choć w gruncie rzeczy powinny być czymś komplementarnym, a nie antagonizującym dla ludzkiego myślenia i działania w otaczającym świecie.
Z recenzji prof. dr. hab. Jarosława Gary
Recenzowana publikacja jest gruntownym, wartościowym opracowaniem. Z jednej strony systematyzuje dotychczasową wiedzę dotyczącą rozumienia i dialogu, w odniesieniu do źródeł filozoficznych. Autorka rozszyfrowuje, porządkuje, klasyfikuje i nazywa różnorodne konceptualizacje rozumienia i dialogu. Z drugiej strony pokazuje możliwości aplikacji tej wiedzy do praktyki edukacji formalnej. To odniesienie do praktyki nie ma wąskiego, technologicznego charakteru, ale rozumiane jest jako zdolność do budzenia refleksji, zwłaszcza związanej z własnym działaniem. […] Treść książki odbieram jako wyraz znakomitej orientacji Autorki w problematyce rozumienia i dialogu. Problematyka ta od wielu lat, konsekwentnie, stanowi przedmiot głębokiego zainteresowania i zaangażowania Autorki.
Z recenzji dr hab. Anny Murawskiej, prof. US
